آسمان آبی من

آسمان که آبی نباشد
دلم را به تو خوش می کنم 
و 
آبی ِ آسمان ِ دلت.

برای آسمان خاکستری تهران :|

My Blue Sky

یاد ایام

من، سنگ فرش کوچه ها را دوست دارم

من در گذرها، نقش ِ پا را دوست دارم

دیوار خشتی، کوچه خاکی، طاق ضربی

شهری چنین با این نما را دوست دارم

من، تپه‌‌‌‌‌‌‌ های ماسه ای را می پسندم

آخر نه، من کار خدا را دوست دارم

در کوچه های تنگ و بی بن بست هر روز

دیدار یار آشنا را دوست دارم  

شعر از آقای ابراهیمی ( کویر انارکی)

این جا خانه ی آقای ابراهیمی در انارک است. خانه، بازسازی شده تا شبیه روز اولش باشد. این ها را برادر آقای ابراهیمی به ما گفت. همان کسی که وقتی ما را در حال گشت زدن در کوچه پس کوچه های انارک دید، دعوتمان کرد تا از خانه ی برادرش دیدن کنیم. بعد هم چند جای دیدنی اطراف انارک را به ما معرفی کرد... واقعن از ایشان سپاسگزاریم.

این حوضچه ی سفالی همانطور که در عکس نمای باز دیده می شود، زیر شیر آب قرار داشت.

این هم شعر کامل آقای ابراهیمی که روی یکی از دیوارها نصب شده بود: 

بالاخره انارک باید نشانی ثابت از انار داشته باشد ...

همان آشپزخونه ی خودمون ...

روی دیوار ...

با پای پیاده ساربانی کردن

بر پهنه ی دشت ها شبانی کردن

یا چون سگ گله پاسبانی کردن

بهتر که چو بره زندگانی کردن

شعر (روی کاغذ) : آقای ابراهیمی

 انارک، پاییز 1390

Memory of the Days

( An old house in city of Anarak )

Anarak, Esfahan, Iran

برشی از زندگی

جیپور، زمستان 1389

A Slice of Life
Jaipur, India

برگ آخر

دلش نمی خواست برگ ِ آخر باشد...

توس، آبان 1392

The Last Leaf
Toos, Khorasan Razavi, Iran

میهمانانی از سن پترزبورگ

این پیکره ها از موزه ای در سن پترزبورگ میهمان موزه ی نادری شده بودند. نمی دانم الان هم هستند یا نه اما اواخر آبان که مشهد بودم، آن ها را دیدم و این طور شد که توانستم با تنی چند از شخصیت های معروف تاریخ، عکسی به یادگار بیاندازم !

سالوادور دالی

در سالن اول شخصیت های معروفی کنار هم ایستاده بودند؛ شخصیت هایی مثل ناپلئون، چارلی چاپلین، هیتلرو داوینچی . در سالن دوم که به نظر من نورپردازی مناسبی نداشت، پیکره ی افراد خاص را قرار داده بودند مثل مردی که سه چشم داشت یا یک چشم، زشت ترین زن دنیا! و مواردی ازین دست...

مشهد، آبان 1392

Guests from a Museum in Saint Petersburg
Mashhad, Khorasan e Razavi, Iran

پاییز پررنگ

از آن جاده‌‌‌‌هایی بود که ایده‌ی چندانی در موردش نداشتیم ولی چون دوست نداریم همیشه از مسیرهای همیشگی برویم، به نیشابور که رسیدیم درباره‌اش سوال کردیم. گفتند: جاده‌ی خوبیه، آسفالته!

جاده در بعضی قسمت‌‌‌ها کمی کوهستانی می‌شود و چند پیچ تند هم دارد اما به طرز غیر‌منتظره‌ای به چشم ما زیبا آمد به خصوص که چهره‌ی پاییزی پر‌رنگی داشت... به لیست جاده‌های مورد علاقه‌مان اضافه شد.

جاده‌ی نیشابور به کاشمر، آبان 1392

Autumn

Neyshabor-Kashmar road, Khorasan Razavi, Iran

"بذار ببینم..."

در پس زمینه "بلند دروازه" دیده می شود. (Buland Darwaza)

فاتح پور سیکری، زمستان 1389

" Let me see "

"Let me see how high the gate is"
Fatehpur Sikri, India

گل حسرت

نور که باشد، گل های حسرت ِ بی بهار هم یاد آور بهار می شوند گاهی...

مازندران، آبان 1392

Colchicum
Mazandaran, Iran

مشق پاییز

پاییز را مشق می کنم ، تذهیبش با تو ...

آرامگاه خیام، نیشابور، آبان 1392

Autumn Work
Neyshabour, Khorasan Razavi, Iran

در بازار قدیمی نایین

 این عکس بخشی از بازار قدیمی و حسینیه درون آن را نشان می دهد .. بازاری که نهایتن 4 یا 5 مغازه فعال دارد؛ خاموش است اما در این روزها کمی رونق می گیرد.
 آن حوالی که باشم ، هیچ جا هم که نروم دوست دارم دوری در این بازار بزنم ... درها و دیوارهای قدیمیش کلی انرژی مثبت به من می دهد البته به نظرم اگر دوچرخه جایش را به موتور نداده بود خیلی خیلی بهتر می شد ! 
بعدن بیشتر از این جا می گویم ...

نایین، پاییز 1390

Old Bazaar of Naeen
Naeen, Esfahan, Iran

دریاچه شورمست

منطقه سوادکوه، آبان 1392

Shoormast Lake
SavadKooh, Mazandaran, Iran

سکوت

برای هر فصلی

شعری باید گفت

پاییز اما

خودش شاعر است

سحرت می کند

بغض های خاموش

حرفهای گفته و نگفته را

یادت می آورد

کنار یادها ،یادگارها می نشاندت

کنار آنها که برایشان می مردی

همانها که شاید پیش از تو

همچون رقص شکوفه های صورتی روی پرچینٍ سبز باغچه

از لحظه های بارانی ،

عبور کردند

سردِ سردند این روزهای پاییزی

اما

جانم را به آتش می کشند

وقتی که دو دست مرا می گیرند

و با خود می برند

به سمت خاطره ها

به سوی آن نیمکت خالی

که سالهاست

تنهایی اش را

با من

قسمت کرده است

شعر از دوست گرامی‌ام آقای رضا رضایی

نمک آبرود، 1389

Silence

NamakAbroud, Mazandaran, Iran

پس از باران

موزه میراث روستایی گیلان، پاییز 1390

After Rain
Gilan Rural Heritage Museum
Iran

خرده اختلاف :)

باغ پرندگان، تهران
اردیبهشت 1392

In Bird's Garden
Tehran, Iran

کشف زالزالک

دوست و همسفر کوچک و دوست داشتنی ما: پارسانا

روستای هرانده، مهر 1392

A Little Discovery
Harande, Tehran, Iran

پاییز را تماشا کن ...

روستای آهار، مهر 1392

Autumn
Ahar, Tehran, Iran

حافظ

به بهانه ی بزرگداشتش تفالی زدم بر دیوانش؛ این شعر آمد:

بر نیامد از تمنای لبت کامم هنوز / بر امید جام لعلت دُردی آشامم هنوز
روز اول رفت دینم در سر زلفین تو / تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز
.
.
.
تهران ، 1390

Tehran, Iran

دوستم از باسعیدو

و با این امید کودکانه که همه ی بچه ها شاد باشند و بتوانند از کودکیشان لذت ببرند ...

باسعیدو، قشم، 1388

A Friend from Basaeedu
Gheshm Island, Hormozgan, Iran

طلوعی دیگر

عطاکوه، لاهیجان، 1390

Another Sunrise
Ata kooh, Lahijan, Gilan, Iran

دور و نزدیک

مسیر قلعه بابک، تابستان 1387

Near n Far
Kaleibar, Azarbayjan e Khavari, Iran

تک مناره مسجد جامع فهرج

بافت سنتی فهرج، استان یزد
 این مسجد در دوره ساسانیان ساخته شده و تعدادی از باستان شناسان آن را قدیمی ترین مسجد ایران می دانند. عده ای هم بر این باورند که مسجد تاریخانه ی دامغان قدمت بیشتری دارد.

Arch n Minaret
Fahraj, Yazd, Iran
2010

از لنگه کفش تا جان کوچولو!

خانم ش: اون لنگه کفش رو از دهنت بنداز بیرون !

خجالت‌زده اون لنگه کفش رو نه ببخشید آدامس رو انداختم دور... هنوزم که یادم می‌یفته حس بدی پیدا می‌کنم؛ آخه دفعه‌ی اولم بود که توی کلاس آدامس می‌جویدم.

...

زنگ آخر بود؛ جبر داشتیم. تمرین‌هایمان را حل نکرده بودیم. فکر می‌کردیم چون امروز آقای ر قراره درس بدهد، فرصت حل کردنشون پیش نمیاد! حدسمون هم درست بود!

زنگ خورد و بچه‌ها از خوشحالی جیــــغ کشیدند. آقای ر که همیشه خونسرد بود، این‌بار انگار غرورش جریحه‌دار شده باشد، یکهو گفت: هیچکس حق نداره از کلاس بره بیرون! باید تمرین‌هاتونو ببینم!

یکی از بچه‌ها را هم مامور کرد درِ کلاس را از داخل سفت بچسبه که بچه‌های دیگه از بیرون نتوانند بازش کنند! البته چند باری بچه‌‌ها از اونطرف زورشون چربید و در کمی باز شد. اما به سرعت متوجه اوضاع بحرانی می‌شدند؛ وقتی در یک لحظه می‌دیدند همه‌ی ما میخکوب سرجایمان نشسته‌ایم!

من و دوستم عادت داشتیم اسم بگذاریم. اسم آقای ر را هم گذاشته بودیم "جان کوچولو"! بی دلیل هم نبود. جثه‌‌اش شبیه جان کوچولوی رابین هود بود؛ سرش نسبت به هیکل درشتش، کوچک به‌نظر می‌آمد و البته همان طور هم مهربان بود.

نگاهی به چهار پنج صفحه‌ی دفتر جبرم انداختم که فقط صورت مسئله، چند خط آنها را پر کرده بود. آنقدر که دلشوره داشتم الان آبرویم می‌رود، نگران جای خالی مسئله‌های حل نشده‌ی دفترم نبودم... مثل همیشه میز اول می‌نشستم؛ میز اول، نفر وسط! معنیش این بود که من دومین نفر بودم که باید دفتر تمرینم را می‌بردم سر میز... تنها کاری که کردم این بود که چند صفحه برگشتم به عقب یعنی به تمرین‌های جلسه قبل که حل شده بود! یعنی تقلب!

با دلهره دفترِ باز را گذاشتم روی میز جلوی جان کوچولو... یک، دو، سه ورق زدم؛ فقط یک صفحه مانده بود که ... سرش را از روی دفتر بلند کرد و رو به من گفت:  بـــرو؛ می‌دونم که حل کردی!!

نفهمیدم چطوری دفترم را بستم، کلاسورم را برداشتم و از کلاس زدم بیرون... فقط با شرمندگی گفته بودم: مرسی!

باید خیلی ساده باشم که فکر کنم او متوجه اصل قضیه نشده بود. امکانش تقریبن صفر بود. اما می‌خواست آن یکبار را نادیده بگیرد؛ دفعه‌ی اولم بود.

...

دیگر هیچ‌وقت در هیچ کلاسی آدامس نجویدم... دیگر تقلب هم نکردم. اما اگر معلم می‌شدم حتمن شیوه‌ی جان کوچولو را به لنگه کفش ترجیح می‌دادم.....

پ.ن: عکس، یکی از دفتر‌های قدیمیم را نشان می‌دهد که سرنوشتی متفاوت پیدا کرد. هر سال تحصیلی که تمام می‌شد، تمام دفترها و کتاب‌ها را داخل کارتنی می‌گذاشتم و آن‌ها را  به زیرزمین یا راه پله‌های پشت‌بام می‌بردم ؛ قبلش خاطرات مربوط به هر کدام را دوره‌ی مختصری می‌کردم. مثلن شعرها و متن‌‌هایی که احیانن اینور واونور بعضی صفحات و به شکلی نامنظم نوشته بودم، طرح‌ها، شکلک‌‌‌ها و خط‌خطی‌های الکی، دست‌خط بعضی از دوستان و...  بعد هنگام خانه‌تکانی، همه آن‌‌ها بدون هیچ تشریفاتی و حتا بی آنکه خبردار شوم، به سر کوچه منتقل می‌شدند. این دفتر چون فقط چند صفحه‌ی اولش پر شده بود، هنوز که هنوزه هست و چون صفحه‌ی خالی زیاد داشت، همان اوایل ازدواج، طرز تهیه‌ی هر غذایی که مامان یادم می‌داد، را توش می‌نوشتم. این است رمز ماندگاریش!

از همراهم: منت خدای را عز و جل که امروز به مدرسه نمی‌رویم! (البته این اس ام اس دیشب به دستم رسید و به ناچار "امروز" را جانشین "فردا" کردم)

تهران...دیروز؛ امروز!!

One of My Old Notebooks

Tehran, Iran

زیر درختان بیعار

با اینکه هنوز فصلش نیست، اما دلم خوووب جوری هوای جنوب کرده...

جزیره قشم، زمستان 1388

Gheshm Island, Hormozgan, Iran

پ.ن: با  تشکر از آقای آرش آبخو که نام درخت را می دانست.

پس از درو

کلاردشت، تابستان 1392

Kelardasht, Mazandaran, Iran

خانه ی خوب ِ آن ها

ماسوله، 1387

Their Sweet Home
Masoule, Gilan, Iran

قلعه بابک

صبح زود به طرف قلعه ی بابک حرکت کردیم؛ من و همسفر؛ خورشید و ماه...

اواخر تیر ماه 1387 بود؛ انگار همین امسال باشد، از بس خاطره اش تازه است.. .همان موقع گفتیم که سال بعد دوباره می آییم که البته هنوز "سال بعد" نرسیده !! 

مسیر سبز و زیباست؛ بهاری در دل تابستان...

از میزبانان آن حوالی...

همان طور که انتظار داشتم گاوهای این جا هم خوشحال بودند!

نمی دانم این شقایق اسم خاصی دارد یا نه اما من اسمش را گذاشته ام شقایق چروک!

کم کم قلعه از دور پدیدار می شود؛ گل های ماهور هم فراوانند...

قلعه ی بابک یا قلعه ی جمهور یا دژ بذ در 50 کیلومتری شمال اهر و 3 کیلومتری جنوب غربی کلیبر قرار دارد. دره های اطراف قلعه از 400 تا 600 متر عمق دارند. 

جز یک راه ورودی به قلعه، همه ی اطراف آن صعب العبور است. 

این قلعه در قرن 4 هجری محل فرماندهی بابک خرمدین بوده است و از همین جا به مدت بیست و اندی سال، او و یارانش در برابر خلفای عباسی ایستادگی کردند. 

این تابلو در ورودی قلعه به این شکل نقش بر زمین بود! امروزش را نمی دانم...

پله های قلعه

از روش چفت و بست سنگ ها و مواد بکار رفته در ساخت قلعه می توان حدس زد زمان اولیه ساخت قلعه به اواخر اشکانی و اوایل ساسانی مربوط است و در دوره اسلامی نیز تعمیراتی در آن صورت گرفته است.

سرداری افشین نام به این پایداری پایان می دهد و مزد خیانتش را از خلیفه عباسی می گیرد: مرگ!

از داخل قلعه می شود ردیف کوه ها و باقیمانده جنگل های ارسباران را ببینیم...

سایه اش...

در این جا هم یک نفر مراتب چاکریت ! خود را ابراز کرده است.. خدا کند این روش بزودی زود منسوخ شود! 

مسیر رفته را بر می گردیم ...

پس از یک صبح تا ظهر پیاده روی و کوه پیمایی، استراحت در یک کافه ی کوچک که تعدادی از صندلی هایش پیداست، اجازه می دهد تا خاطرات روزمان را در ذهن طبقه بندی کنیم.. در طول مسیر غیر از یک نفر جهانگرد و همراهش که در ورودی قلعه دیدیم، شخص دیگری مشاهده نشد! از جمله صاحبان دوچرخه ها و سمند ! 

کلیبر، تابستان 1387

Babak Fort
Kaleibar, Azarbayjan e Khavari, Iran

پ. ن: مطالب تاریخی این پست از ویکی پدیاست.