سه‌شنبه، اردیبهشت ۰۷، ۱۳۸۹

لاله واژگون



لاله واژگون یا اشک مریم هر سال حدود یکماه در برخی از مناطق ایران مانند گلستان کوه خوانسار و دشت گل چهار محال و بختیاری دیده می شود و بومی ایران است.

گلستان کوه خوانسار، استان اصفهان، اردیبهشت 1387

Inverted Tulip
Golestan Kooh, Khansar, Esfahan, Iran

سه‌شنبه، فروردین ۳۱، ۱۳۸۹

باغ سنگی














برای دومین بار بود که از سیرجان به سمت بافت حرکت می کردیم تا چهل کیلومتری برویم و در جایی به تابلویی برسیم که رویش نوشته باشد "باغ سنگی"! جاده ی فرعی کوتاهی که به باغ سنگی می رسد، هنوز هم خاکی است و فرورفتگی های عمیقی که در جای جای آن وجود داشت نشان می داد که باران چند روز قبل، عبور از این جاده را حداقل برای ماشین های معمولی تا چه حد دشوار کرده بوده است.. اما جاده خاکی به خودی خود بد نیست، چرا که می گویند آسفالت باعث مرگ زمین می شود وآن زمین دیگر مثل سابقش نخواهد شد.

از دور درخت ها را پا برجا دیدم، باعث خوشحالی بود.. هنوز هم باغ حصاری نداشت و هنوز هم شبیه هیچ باغ دیگری نبود؛ اما مهمترین تفاوتش با باغی که سه سال پیش دیده بودم این بود که در آن سال حضور پررنگ درویش خان که با حساسیت و علاقه ی خاصی آن جا می گشت، حال و هوای خاصی به باغ داده بود و من قدرش را ندانسته بودم... اما امسال او گوشه ی ساکت و آرامی داشت؛ دیگر نشانی از تکاپوی او نبود که بخواهد با اصرار و با زبان اشاره ی مخصوص خودش برایمان توضیح دهد که منظورش از خلق آن آثار چه بوده و ما باز هم چیز زیادی دستگیرمان نشود!
چقدر جایش خالی بود...

اشتیاق همسفر -همسرم- کمتر از من نبود. با هم بر سر مزار درویش خان فاتحه ای خواندیم و بعد گشتی در باغ زدیم... در ذهنم مرتبا تصاویر سه سال پیش را با امسال مقایسه می کردم. دلم نمی خواست آنطور باشد ولی بود! این باغ همان باغ سه سال قبل نبود، گرچه الان به معنای واقعیش سنگی بود، اما مسلما باغ سنگی محبوب درویش خان نبود...دیگر از لاشه های حیواناتی که در یکی از عکس های پست قبلیم به وضوح دیده می شوند، خبری نبود، حتی از خیلی جزئیات دیگر...

در واقع فقط درختان بودند و سنگ هایی که با سیم های فلزی به آن آویزان شده بود. نمی دانم چه کسی و با چه هدفی این تغییرات را ایجاد کرده بود، اما هر چه بود، این باغ واقعی درویش خان نبود؛ شاید نمادی از آن.

می گویند درویش خان یکی از زمین داران سیرجان بود که چند سال بعد از اصلاحات ارضی، در سال 1340 بسیاری از زمین هایش را از دست داد و بعد به نشانه ی اعتراض درخت های باغش را که خشک شده بودند، با آویزان کردن سنگ زینت بخشید. بعد از آن درویش خان در سال 1355 در فیلم "باغ سنگی" ساخته ی پرویز کیمیاوی بازی کرد که در برخی از جشنواره های داخلی و خارجی به نمایش در آمد.
در این فیلم درویش خان -مردی ناشنوا- و خانواده اش از طریق شبانی در صحرا زندگی می کردند. روزی درویش خان در صحرا می آرامد و خواب نما می شود. پس از بیداری تخته سنگ عجیبی را زیر سر خود می بیند و آن را به خانه می برد و به درختی می آویزد. روزهای بعد، قطعه سنگ های دیگری می یابد. با سیم های تلگراف سنگ ها را به درخت های اطراف چادرش آویزان می کند. بزودی باغی از سنگ در اطراف چادر برپا می شود. مردم از روستاهای دور و نزدیک برای تماشا و تبرک و بستن دخیل به باغ سنگی می آیند و ...

حالا ظاهرا درویش خان خود شاهدی خفته در کنار باغ سنگی اش است ، چرا که در مدتی که ما آن جا بودیم هیچکس سری به باغ نزد و اینطور که پیداست محافظی ندارد، برای همین شاید کسی به خودش اجازه داده بود که با اسپری رنگ نام "زید آباد" را روی یکی از سنگ ها به عنوان یادگاری بنویسد!




روستای بلورد، سیرجان، استان کرمان، اسفند 1388
@: لطفا برای دیدن تصاویر در اندازه بزرگتر، روی آن ها کلیک کنید.

Stone Garden
Balvard, Sirjan, Kerman, Iran
Click on Photos to Enlarge

دوشنبه، فروردین ۲۳، ۱۳۸۹

درویش خان و باغ سنگی اش














فکر می کنم تعداد زیادی از دوستان با باغ سنگی و خالقش آشنا باشند. باغی کوچک اما پر از تخیل که درویش خان -چوپان کر و لال- با علاقه و طی سالیان دراز به وجودش آورد؛ باغی پر از درختان خشک با میوه هایی از سنگ، لاشه حیوانات و ...

اسفندی که گذشت فرصتی پیش آمد تا دوباره به دیدارش بروم. خیلی دلم می خواست بدانم حالا که سه سال از فوت درویش خان می گذرد، حال باغ سنگی چطور است.
اما فکر کردم قبل از نمایش چند عکس جدید از باغ سنگی و قبر شادروان درویش خان، تعدادی از عکس های قدیمی ام را ارسال کنم تا هم تجدید خاطره ای باشد و هم پیش در آمدی برای عکس های بعدی.

روستای بلورد، سیرجان، استان کرمان، اسفند 1385

Darvish Khan and His Stone Garden
Balvard, Sirjan, Kerman, Iran